przewodnik muz w mitologii greckiej

2 80% 40 głosów Według wierzeń starożytnych Greków muzy były córkami Zeusa i tytanidy Mnemosyne, bogini pamięci. Urodziły się w Pierii u stóp Olimpu. Mieszkały na szczytach gór, Helikonie w Beocji i Parnasie. Hezjod, który według legendy stał się ich kapłanem, tak zaczął swój poemat "Teogonia": Prometeusz w naszym kręgu kulturowym jest ciekawą postacią z mitologii greckiej, a Chrystus jest sacrum, postacią ważną w wierze chrześcijan i przedmiotem kultu religijnego. Mit o Dedalu – wynalazcy, budowniczym labiryntu dla Minotaura i jego synu, idealiście Ikarze , który leciał zbyt blisko słońca, stopił wosk swoich Złoty wiek – w mitologii greckiej to wiek obfitości i szczęścia. Starożytni autorzy dzielili mitologiczną wizję ewolucji świata na kolejne epoki, zwane wiekami, wyznaczane przez kolejne żyjące w nich rodzaje ludzkie. Pisze o nich wpierw Hezjod w swym dziele Prace i dnie (109-201), używając słowa genos tłumaczonego jako pokolenie Mit, mitologia, eschatologia, teza, argument, przykład w wypowiedzi argumentacyjnej. Przebieg lekcji: 1 Na podstawie opisu Hadesu z Mitologii Parandowskiego uczniowie rekonstruują wędrówkę, jaką według Greków odbywała dusza po śmierci do świata umarłych. Określają symboliczne znaczenie kolejnych etapów tej podróży. w greckiej mitologii syn Feresa i Klimeny. w mitologii greckiej syn Kinyrasa i Myrry. w mitologii greckiej ukochany bogini Afrodyty. w mitologii greckiej, syn Meropsa z wyspy Kos. w mitologii greckiej syn Androgeosa. w mitologii greckiej syn Heraklesa. w mitologii greckiej syn Perseusza, król Tirynsu. Wszystkie rozwiązania dla OLBRZYMY W Site De Rencontre Pour Homme Et Femme Gratuit. Autorem opracowania jest: Adrianna Strużyńska. Utwór zamykający trzecią część „Pieśni” Horacego jest znany pod tytułami „Exegi monumentum” („Wybudowałem pomnik”) oraz „Ad Melpomenem musam” („Do Muzy Melpomeny”). Stanowi hołd, złożony osobie autora oraz jego treściGeneza utworuExegi monumentum - analiza utworuWybudowałem pomnik - interpretacja Geneza utworu Horacy był antycznym poetą rzymskim, żyjącym w I w. p. n. e (65 - 8 r. p. n. e.). Nie posiadał arystokratycznego pochodzenia, jego ojciec był niewolnikiem. Zdobył wykształcenie głównie dzięki pomocy Gajusza Cilniusza Mecenasa. Za życia Horacego, władzę w Rzymie sprawował cesarz Oktawian August, miłośnik sztuki i literatury. Poeta zyskał sławę za sprawą czterech ksiąg „Pieśni”, w których wykazał się kunsztem poetyckim. W swoich dziełach Horacy propagował głównie stoicyzm i epikureizm. Te nurty filozoficzne i sentencje pochodzące z jego utworów, inspirowały kolejne pokolenia poetów. Zostały docenione głównie przez poetów epoki renesansu. Na gruncie polskim, czerpał z nich Jan Kochanowski, który w swojej twórczości łączył filozofię stoicką i epikurejską z chrześcijaństwem. Rozpowszechnił również horacjańskie hasło carpe diem (chwytaj dzień), propagujące cieszenie się każdą chwilą. Kochanowski sparafrazował utwór „Exegi monumentum” w „Pieśni XXIV”, pochodzącej ze zbioru „Pieśni wtóre”. Podobne motywy pojawiają się również w dziele Juliusza Słowackiego, zatytułowanym „Testament mój”. Horacy określał swoje utwory jako pieśni (carmina). Ten gatunek, w literaturze antycznej, był nierozerwalnie związany z muzyką. Pieśni Horacego stanowiły samodzielną formę literacką, dlatego później utwory tego typu zaczęto określać jako ody. Utwory Horacego poruszają tematykę świecką, wychwalają miasta, ludzi lub pojęcia abstrakcyjne. Charakteryzują się elementami pochwalnymi, patosem, śpiewnością i melodyjnością. Utwór „Exegi monumentum” składa się z czterech czterowersowych strof. Starożytni poeci rzymscy nadawali pieśniom rytm przez odpowiednie zestawianie ze sobą długich i krótkich samogłosek, które tworzyły tak zwane stopy. Tłumaczenia ody na język polski dokonał Adam Ważyk. Aby utrzymać rytmiczność, posłużył się formą trzynastozgłoskowca. W utworze nie pojawiają się rymy, brak również znaków interpunkcyjnych. Oda należy do liryki bezpośredniej, podmiot liryczny ujawnia swoją obecność. Świadczy o tym zastosowanie czasowników w pierwszej osobie liczby pojedynczej i odpowiednich zaimków („wybudowałem”, „umrę”, „wiem”, „ja z nizin wyrosły”, „moje włosy”). Osobę mówiącą można utożsamiać z Horacym. Pojawiają się również elementy liryki inwokacyjnej. Podmiot liryczny kieruje swoją wypowiedź do muzy tragedii - Melpomeny, pojawia się apostrofa („delfickim laurem Melpomeno łaskawie opleć moje włosy”). Utwór został utrzymany w patetycznym i podniosłym, ale też optymistycznym nastroju. Warstwa stylistyczna ody jest rozbudowana. Pojawiają się liczne przerzutnie, metafory („wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu”, „rosnący w sławę potąd będę wciąż młody”, „delfickim laurem Melpomeno łaskawie opleć moje włosy”) oraz personifikacje („oszalały Akwilon”). Pojawia się wiele epitetów („królewskich piramid”, „oszalały Akwilon”, „milczącą westalką”, „ludem rubasznym”, „eolskiej pieśni”), a także porównanie („pomnik trwalszy niż ze spiżu”). Wybudowałem pomnik - interpretacja Podmiot liryczny można utożsamiać z Horacym, co jest typowe dla twórczości tego poety. Utwór ma formę manifestu poetyckiego, przedstawia poglądy autora na temat poezji i nieśmiertelnej sławy, którą cieszą się artyści. Oda jest pełna odniesień do życiorysu poety, wspomina o swoich rodzinnych stronach oraz zapoznaniu Rzymian z pieśniami, wywodzącymi się ze starożytnej Grecji. Podmiot liryczny jest przekonany, że jego dorobek artystyczny przetrwa dziesiątki wieków i zapewni mu nieśmiertelną sławę. Horacy miał pewność, że jego dzieła będą czytane i podziwiane przez potomnych. Porównał więc swoje utwory do pomnika, wykonanego z materiału trwalszego, niż spiż. Poezja jest wieczna i nieśmiertelna. Wszystkie materiały i szlachetne kruszce prędzej czy później ulegną zniszczeniu, a twórczość poetycka nigdy nie przestanie istnieć, ponieważ może być wciąż przepisywana i powielana. Wiersze są więc dla poety ważniejszym pomnikiem, niż fizyczne podobizny. Spiż był bardzo trwałym stopem miedzi, cyny i cynku, wykorzystywanym do wyrabiania dzwonów i broni. Horacy posłużył się więc bardzo obrazową metaforą. Można mu zarzucać zuchwałość lub zbytnią pewność siebie. Okazało się jednak, że Horacy miał rację. Jego dzieła nie zostały zapomniane, wciąż czyta się je w XXI wieku. Osoba mówiąca podkreśla wielkość swoich utworów przez kolejne metafory. Są bardziej potężne, niż egipskie piramidy, w których grzebano faraonów. Dzieł podmiotu lirycznego nie zniszczy żadna potęga. Pomnik, stworzony z wierszy, nie obawia się największych ulew, a nawet działania Akwilona - boga północnego wiatru. Nic nie wymaże twórczości Horacego ze świadomości jego czytelników. Podmiot liryczny jest więc spokojny o swoją przyszłość. Jego ciało kiedyś czeka śmierć, ale nie umrze całkowicie, ponieważ zostawi po sobie wiele wybitnych utworów. W utworze pojawia się znana sentencja „nie wszystek umrę” (non omnis moriar). Poeta jest przekonany, że jego odejście nie będzie ostateczne, ponieważ kolejne pokolenia czytelników zapewnią mu nieśmiertelną sławę. W pewnym sensie wciąż będzie młody, zestarzeje się jedynie jego ciało. Twórczość pozostanie wiecznie aktualna. Horacy podkreśla też wiarę w długowieczność Rzymu. Sądzi, że pamięć o jego twórczości będzie trwać, dopóki kapłani i westalki będą odprawiać uroczystości pochwalne ku czci Jupitera, w świątyni na Kapitolu. Westalki były kapłankami Westy - bogini ogniska domowego. W świątyni na Kapitolu, jednym z siedmiu wzgórz Rzymu, płonął wieczny ogień, który stanowił gwarancję potęgi Rzymu. Podmiot liryczny wyraża więc przekonanie, że jego sława będzie nieśmiertelna, tak jak Rzym. W utworze pojawiają się wątki autobiograficzne. Osoba mówiąca wspomina o rzece Aufidus w Apulii, na brzegach której, leżało rodzinne miasto Horacego. Przywołuje również sylwetkę Daunusa, mitycznego króla Apulii, krainy gdzie lata są gorące i suche, a ludzie żyją w prosty, radosny sposób. Podmiot liryczny nie wypiera się również swojego pochodzenia („ja z nizin wyrosły”). Czuje dumę ze swoich osiągnięć, ponieważ zdołał zdobyć wykształcenie i sławę, wywodząc się z ubogiej rodziny. Horacy zdaje sobie sprawę, że jest jednym z pionierów rzymskiej poezji. Jako pierwszy sprowadził do Rzymu „nurt eolskiej pieśni”. Odnosi się w ten sposób do liryki greckiej, a zwłaszcza do twórczości Alkajosa i Safony. Częścią Eoli była ich ojczyzna - wyspa Lesbos. Podmiot liryczny zwraca się do Melpomeny - muzy tragedii. Według mitologii greckiej, muzy były boginiami sztuki i nauki. Każda z nich opiekowała się jedną z ich dziedzin oraz posiadała odpowiedni atrybut. Melpomena była uznawana za najdoskonalszą opiekunkę literatury, ponieważ starożytni cenili tragedię bardziej, niż komedię, czy poezję epicką. Podmiot liryczny prosi Melpomenę o uznanie i podziw dla jego osiągnięć. Nie oczekuje jednak żadnej materialnej nagrody, wystarczy mu sława poetycka. Ma więc nadzieję, że muza oplecie jego głowę „delfickim laurem”. Jest to odniesienie do wyroczni Apollina w Delfach. W mitologii greckiej, Apollo był przewodnikiem muz, patronem sztuki i poezji oraz bogiem piękna, światła, muzyki i wróżb. Posługiwał się łukiem, lirą oraz laurem, który nałożył na głowę po przybyciu do doliny Tempe i obmyciu się z przelanej krwi, po zabiciu Pytona przez Herę. Podmiot liryczny oczekuje wieńca Apollina, symbolu najdoskonalszej sztuki. Horacy musiał być przekonany o swoim kunszcie poetyckim, skoro zdecydował się na takie słowa, bez obaw przed posądzeniem o świętokradztwo. Poeta przedstawił dumę, związaną ze świadomością pozostawienia czegoś po sobie. Poezja jest testamentem, który zapewnia jej twórcy wieczną sławę i nieśmiertelność. Horacy odważnie przyznał, że zasługuje na miano wielkiego poety, który zostanie zapamiętany przez przyszłe pokolenia. Czytaj dalej: Do Apollina interpretacja Ostatnia aktualizacja: 2021-01-01 13:41:46 Około 15 kilometrów od Chania, na wzgórzu, z cudownym widokiem na zatokę Souda (gr. Σούδα) i półwysep Akrotiri (gr. Ακρωτήριο) rozciąga się miasteczko Aptera (gr. Άπτερα). To tutaj znajduje się jedno z najciekawszych stanowisk archeologicznych zachodniej Krety. W mitologii greckiej Aptera była miejscem legendarnego pojedynku Syren z Meduzami, kiedy to po zwycięstwie Muz, Syreny utraciły skrzydła i rzuciły je w morze tworząc wysepki białe (gr. λευκές) w Zatoce Souda. Nazwa miasta wywodzi się z tej legendy i oznacza dosłownie bez skrzydeł. Miasto było zamieszkiwane już od czasów minojskich – pierwsze wzmianki o nim znajdziemy na tabliczkach z Knossos, zapisanych pismem linearnym B i datowanych na XIV – XIII wiek przed naszą erą. Największy rozkwit osiągnęło jednak później – około VIII wieku kiedy biło nawet własną walutę. Dogodne położenie nad zatoką Souda i bliskość dwóch portów morskich – Minoa (dziś Marathi – gr. Μαράθι), oraz Kisamoss (gr. Κίσσαμος lub Kalives – gr. Καλύβες) sprawiło że Aptera mogła kontrolować ruch statków i stała się bardzo ważnym punktem handlowym i jednym z największych miast na Krecie. W tym okresie liczbę mieszkańców szacuje się na około 20 tysięcy. Miasto miało liczne umowy handlowe i polityczne z Egiptem czy Libią, a także innymi częściami Grecji – Peloponezem, czy wyspami Morza Egejskiego Około III wieku Aptera była w stanie wojny z Kydonią – innym dużym miastem północno-zachodniej Krety. Po przegranej, znajdowała się pod jej kontrolą. Podczas wojny lytyjskiej (220 – 216 r. Aptera zawarła sojusz z Knossos, ale później zmuszona była przez Polirryńczyków do stanięcia po ich stronie przeciwko dawnemu sojusznikowi. W okresie Rzymskim, Aptera kurczy się, a jej gospodarka opiera się głównie na rolnictwie. Trzęsienie ziemi z VII wieku oraz późniejsza inwazja piratów saraceńskich ostatecznie niszczy miasto około 820 – 830 roku Obecnie, jest to niewątpliwie jedno z najpiękniej położonych stanowisk archeologicznych na Krecie. Prace wykopaliskowe rozpoczęli jeszcze naziści w trakcie II Wojny Światowej i trwają one do dzisiaj. Najprawdopodobniej odsłonięto jedynie niewielką część całego miasta. Na terenie wykopalisk można dziś zobaczyć zachowane fortyfikacje obronne miasta o długości prawie 3 480 metrów, pochodzące z III wieku Ich rozmiary ukazują wielki dobrobyt miasta w czasach hellenistycznych. willę rzymską – znajdującą się na prawo od kasy biletowej. Był to dom z perystylowym dziedzińcem, i galerią na dachu, którego powstanie jest datowane na okres panowania rzymskiego (100 r. – 400 r. Wewnątrz znaleziono dwie znakomicie zachowane statuetki greckich bogów – Artemidy (wykonanej z miedzi) i Apolla (wykutego z marmuru). klasztor św. Jana – znajdujący się w centralnym miejscu starożytnej Aptery, został wzniesiony w III wieku Formalnie podlegał pod klasztor Patmos. Dziś został częściowo odrestaurowany. cysterny rzymskie – będące chyba najbardziej okazałym zabytkiem ze względu na swoje rozmiary i doskonałe zachowanie. Cysterny zbierały deszczówkę z dachów okolicznych budynków i dostarczały wodę do dwóch dużych łaźni publicznych i kilku mniejszych – prywatnych. antyczna nekropolia (jedna z dwóch), która znajduje się poza murami miasta. Grobowce odkryte w ostatnich latach pochodzą z okresu rzymskiego, hellenistycznego (IV i III wiek oraz geometrycznego (VII i VII wiek Wiele znalezisk z tego cmentarza ( wazony, monety, rzeźby, i inne drobne przedmioty) jest prezentowanych w Muzeum Archeologicznym w Chania. antyczny teatr, znajdujący się w pobliżu południowo-wschodniego wejścia do miasta. Zbudowany został ze skamieniałego wapienia w okres hellenistycznym (III wiek W okresie rzymskim przeszedł gruntowny remont. ponadto, na terenie wykopalisk można odnaleźć jeszcze dwie, niewielkie doryckie świątynie (pierwsza z nich odkopana została jeszcze przez nazistów w 1942 roku i datowana jest na V wiek natomiast druga poświęcona była Boginiom Demeter i Persefonie, a jej powstanie jest określane na I wiek Niedaleko stanowiska archeologicznego możecie znaleźć też dwie fortece – twierdzę Paleokastro w Koules (zbudowaną w 1866 r.) oraz twierdzę Itzedin w Kalami (pochodzącą z 1872 r.). Obie zostały zbudowane przez Turków w czasie walk z Kreteńczykami. Dla zainteresowanych militariami, idąc ścieżką na zachód i mijając znak rzymskiej willi, można zauważyć dwie ogrodzone instalacje karabinów maszynowych z okresu okupacji niemieckiej. Stanowisko archeologiczne jego czynne przez cały rok, od wtorku do niedzieli, od godziny 08:30 do 15:00 (niektóre strony twierdzą, że w sezonie letnim czynne jest dłużej – do godziny 18:00, ale nie byłem w stanie tego potwierdzić). Bilety wstępu kosztują około 4 euro dla osób dorosłych i 2 euro dla osób posiadających uprawnienia do zniżek. Na spokojne zwiedzanie należy zarezerwować sobie około 2 godzin. Dojazd do wykopalisk jest niezwykle prosty (dla zmotoryzowanych) – jadąc drogą narodową z Chania należy zjechać w prawo pomiędzy miejscowościami Kalami i Kalives. Droga jest dobrze oznakowana. W pobliżu wykopalisk znajduje się niewielki, szutrowy parking dla turystów. Z tego co wiem, aktualnie nie ma połączeń autobusowych z Apterą. Gorąco polecam wizytę w Apterze – nie tylko dla miłośników historii. W centrum obecnego miasta znajduje się też wspaniała tawerna, o której napiszę w innym wpisie. A niezdecydowanych odsyłam do filmu prezentującego antyczny teatr w Apterze i kilka ciekawostek dotyczących tego miejsca. Źródła: Udostępnij ten wpis innym! bogini perswazji. Dodger Bóg bogactwa., jeden z bliźniaków Bliźniaki. jedna z muz. bóg morza. bogini natury. bogini księżyca. mądrość czy mądra. duch. bóg podziemi., bogini szczęścia i dobrobytu. Bóg zazdrości. Bóg zachodniego wiatru. Bóg błyskawic. imiona psów inspirowane boginiami Jeśli masz suczkę, która uwielbia bawić się w Twoim ogrodzie, możesz nazwać ją Antheia, która jest boginią ogrodów. Wspaniałe greckie imię dla psa! Oczywiste, a ponadto brzmi pięknie i niepowtarzalnie. Dlatego jest to doskonały wybór., Jeśli chcesz, aby piękno Twojego szczeniaka wyróżniało się, możesz wybrać Afrodytę, która jest boginią miłości i piękna. Ma to jeszcze większy sens, jeśli twoje zwierzę jest szczególnie czułe, jak nasz poprzedni przykład z Erosem. dla silnej suczki można wybrać Bia, która jest boginią siły. Byłby to świetny wybór dla Rottweilera lub mastifa angielskiego. Jest krótki, słodki i kobiecy, a jednocześnie inspiruje siłę i moc., Jeśli zdobyłeś szczeniaka, ponieważ chcesz, aby był twoim towarzyszem podczas przygód na świeżym powietrzu, możesz wybrać nazwę Cybele, która jest boginią dzikich zwierząt. Polecamy go, ponieważ ma za sobą solidne znaczenie, a do tego brzmi dobrze i kobieco. Jeśli masz szczeniaka w białym płaszczu, takiego jak Samoyed lub Komondor, możesz nazwać go Khione, która jest grecką boginią śniegu i jest idealnym kobiecym imieniem inspirowanym Grecją dla białych psów., Lubimy tę nazwę, ponieważ pasuje do kluczowej cechy Twojego psa, a ponadto brzmi inaczej i wyjątkowo. wreszcie, jeśli chcesz krótką nazwę, Możesz wybrać Eos, która jest boginią świtu. Jeśli twój szczeniak jest wczesnym ptaszkiem, jeszcze bardziej sensowne jest wybranie tej nazwy. pomysły na nazwy oparte na greckich słowach jak już zauważyliście, mitologia jest niesamowitym źródłem inspiracji, a na naszej liście znajdziesz więcej pokrewnych imion. Niemniej jednak teraz przeczytacie nasze sugestie oparte na greckich słowach., na przykład, jeśli masz samca, możesz wybrać fosfor, co oznacza „gwiazdę poranną”. Mocne znaczenie za nim, a zatem świetny wybór. jeśli spodobała ci się nasza sugestia, ale masz suczkę, to tutaj masz anternatywną, Eleni, co oznacza „świecące światło”. Jest to doskonała propozycja dla bardzo aktywnych i szczęśliwych psów, które wszędzie przekazują taki klimat. Jeśli twój szczeniak jest szczególnie spokojny i czuły, możesz go nazwać Aggeliki, co oznacza „jak anioł”., Niektóre psy są bardzo spokojne i spokojne, a takie imię idealnie pasuje do rachunku. Byłby to dobry wybór dla ras takich jak buldog lub Nowa Fundlandia. Czy czujesz się bardzo dobrze, że masz w swoim życiu tak uroczego zwierzaka? Wtedy możesz uhonorować to uczucie, nazywając je Ioanna, co oznacza „dar od Boga”. Jest to jedna z najpiękniejszych greckich nazw szczeniąt dla suczek., 130+ greckie imiona psów – inspirowane grecką mitologią, Podróże & Kultura Jeśli twój pies czuje się jak król, wtedy można nazwać go psy mają tendencję do wyświetlania tego rodzaju postawę, a zatem sprawia, żejednoznaczna cecha, którą można użyć, aby wybrać nazwę dla swojego zwierzaka. wreszcie, jeśli twój szczeniak jest szczególnie niewinny, możesz go nazwać Aiketerine. Jest to imię żeńskie, ale jest oczywiste, ponieważ przekazuje taki klimat., Jest piękny i brzmi wyjątkowo, dlatego jest doskonałym wyborem. Jak widać, istnieje wiele niesamowitych greckich imion psów. Teraz masz naszą listę w swoich rękach, wraz z naszym krótkim przewodnikiem, który przyniósł doskonałe rekomendacje, które można wykorzystać do dopasowania konkretnych cech osobowości Twojego psa. naszą rekomendacją jest cierpliwe studiowanie każdego imienia i jego znaczenia, abyś mógł wybrać to, które najlepiej opisuje i identyfikuje Twojego psa. koniecznie przeczytaj nasze inne listy imion psów! w: Zalążki artykułów, Bogowie greccy, Kobiety, i 3 więcej Dzieci Zeusa Mitologia grecka Muzy Tekst źródłowy Historia Dyskusja (0) obejrzyj 01:38 Thor Love and Thunder - The Loop Czy podoba ci się ten film? Dźwięk Ta strona to zalążek artykułu. Jeśli możesz, rozbuduj go. Muzy - dziewięć bogiń sztuk i nauk. Córki Mnemosyne (wg niektórych źródeł Temidy) i Zeusa. Występowały z Apollinem na Olimpie. Należały do jego orszaku. Towarzyszyły także Dionizosowi. Ośrodkiem kultu muz był Parnas i Helikon w Beocji (muzy helikońskie). Muzy Zdjęcie Imie Opis Kalliope Uchodziła za muzę poezji. Była najstarszą z sióstr oraz towarzyszką Apollina Musagetesa. Roztrzygnęła spór Perefony i Afrodyty o Adonisa. Razem z trackim królem, Ojagrosem miała syna Orfeusza. Później, gdy jej syn się ożenił została teściową Eurydyki. Była także matką Linosa, jednak według niektórych wersji jego matką miała być Klio lub Tepsychora. Terpsychora Uchodziła za muzę tańca i pieśni chóralnej. Miała trzy córki - Syreny oraz syna Linos|Linosa (jednak według innych wersji matką muzyka była Kalliope lub Klio.}} Kategorie Kategorie: Zalążki artykułów Bogowie greccy Kobiety Dzieci Zeusa Mitologia grecka Muzy Treści społeczności są dostępne na podstawie licencji CC-BY-SA, o ile nie zaznaczono inaczej. Ten artykuł od 2020-12 wymaga zweryfikowania podanych podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. ApolloἈπόλλων — bóg piękna, światła, życia, zarazy, śmierci, muzyki, wróżb, prawdy, prawa, porządku, patron sztuki i poezji, przewodnik Muz i charyt — Apollo Sauroktonos (zabijający jaszczurkę) Praksytelesa Występowanie mitologia grecka mitologia rzymska Atrybuty Lira Siedziba Parnas Teren kultu starożytna Grecjastarożytny Rzym Odpowiednik W mitologii rzymskiej, tak samо: Аpоllо Rodzina Ojciec Zeus Matka Leto Rodzeństwo Artemida (siostra-bliźniaczka) Dzieci z Ftyją: Doros;z Kaliope:Orfeusz,Linos;z Koronis:Asklepios;z Kyrene:Aristajos;z Talią:Korybanci Multimedia w Wikimedia Commons Hasło w Wikisłowniku Cytaty w Wikicytatach Apollo (gr. Ἀπόλλων Apóllōn, zwany też Φοῖβος Phoibos ‘Jaśniejący’, łac. Apollo) – w mitologii greckiej syn Zeusa i Leto. Urodził się na wyspie Delos. Był bliźniaczym bratem Artemidy. Uważany za boga piękna, światła, życia, śmierci, zarazy, muzyki, wróżb, prawdy, prawa, porządku, patrona sztuki i poezji, przewodnika muz (Ἀπόλλων Μουσηγέτης Apóllōn Mousēgétēs), natchnienia, lecznictwa i uzdrawiania, łucznictwa, kawalerów, a także wieszczek. Swą siedzibę miał na szczycie góry Parnas w Delfach, skąd zsyłał natchnienie. Mury okalające dom Apollina okalały też miejsce słynnej wyroczni delfickiej. Apollo był najprzystojniejszym męskim bogiem spośród greckich bóstw. Smukły, o złotych lokach, onieśmielał spojrzeniem swoich średnio niebieskawych oczu. Był zazdrosny i zawistny, np. zacięcie konkurował z Marsjaszem, frygijskim satyrem flecistą, o miano najlepszego muzyka. Nawet kiedy ten przyznał mu pierwszeństwo, Apollo skrępował mu ręce i nogi, przywiązał do drzewa i obdarł żywcem ze skóry. Kiedy Zeus raził piorunem Asklepiosa (syna Apollina), ten w zemście zabił kilku cyklopów z kuźni Hefajstosa. Za to morderstwo Apollo musiał przez dziewięć lat służyć jako parobek u króla Admeta w Tesalii. Domeny i atrybuty[edytuj | edytuj kod] W rzeczywistości bóstwo o szerokich, często sprzecznych kompetencjach. Pierwotnie androgyniczny (śladem tego bliźniacza para Apollo-Artemida) bóg gwałtownej śmierci – Grecy wywodzili jego imię od ἀπόλλυμι (apóllymi) „niszczę, zabijam”, ale por. też IE. *abol (<*obol-) „jabłko” (symbol – źródło wiedzy). Bóg jednocześnie solarny i chtoniczny. Zabijając węża-smoka Pytona – syna Gai nasłanego na matkę Apollina i Artemidy przez zazdrosną Herę (w innej wersji mity ofiarą Apollo był Delfyne, będący hipostazą pierwotnej Magna Mater) – strzegącego bramy do tajemnej wiedzy ukrytej pod ziemią, przejął władzę nad wyrocznią w Delfach (gr. delfys „macica”). Zabójstwo Pytona, podobnie jak zabójstwo Wrytry przez Indrę, było wielkim, bohaterskim czynem, ale i przekleństwem, z którego należało się oczyścić. Ustanowił więc igrzyska pytyjskie, zszedł też do podziemia. Stał się przekaźnikiem Zeusowych wyroków, szczególnie w sprawie obrzędów oczyszczenia po zbrodni zabójstwa. Oddalał (apotropaios) i oczyszczał (katharsios) od zła (zbrodni mordu), które sam wywołał. Łuk i lira, którymi posługuje się Apollo, mogą być interpretowane jako narzędzia przeciwstawne (mordu i oczyszczenia). Może być to również w rzeczywistości jedno, najbardziej pierwotne, instrumentum – symbol władzy nad życiem i śmiercią oraz wiedzy (zarówno jako instrument muzyczny – przygrywający podczas szamańskiego obrzędu, jak i łuk miotający strzały, na których szaman podróżuje w zaświaty). Apollinowi był także poświęcony wawrzyn szlachetny, który nałożył na głowę po przybyciu do doliny Tempe i obmyciu się z krwi przelanej po zabiciu Pytona. M. Eliade stwierdza, że krwawa mitologia apollińska odbija proces przenikania kultu Apollina do Grecji i przejmowanie przezeń atrybutów bóstw przedindoeuropejskich (o charakterze rolniczym, tellurycznym i tradycji jeszcze megalitycznej – delficki omfalos). Istnieje też hipoteza (na gruncie irańskim co prawda) o powstawaniu tego typu mitów w wyniku syntezy dwu oddzielnych nurtów życia religijnego (żeńskiego: rolniczo-przydomowego i męskiego: nomadycznego lub półnomadyczno-wojowniczego) w obrębie jednej wspólnoty plemiennej. Mimo degradacji i asymilacji atrybutów Bogini Ziemi, przepowiednie nadal głosiła kapłanka Pytia (w poważniejszych sprawach stosująca maneisa, szał poetycki, stan profetycznej ekstazy znany z innych religii indoeuropejskich i obrzęd zstępowania do podziemi, ad uterum), której przekaz tłumaczył prorok. Z czasem ta złowróżbna strona bóstwa zostaje oswojona, Apollo coraz bardziej staje się bogiem porządku i prawa – harmonii świata. Dwa kierunki, z których wywodzono Apollina to: północny – eurazjatycki, oraz wschodni – małoazjatycki. Pierwszy poparty jest mitem o corocznych (zimowych) podróżach Apollina do rodzinnej ziemi (Hyperborei). Podczas jego nieobecności w Delfach miał rządzić Dionizos. Za drugim kierunkiem przemawia lokalizacja największych ośrodków jego kultu (Azja Mniejsza) i inskrypcja hetycka z imieniem Apulúnas „bóg bram”. Kochanki i kochankowie w mitologii[edytuj | edytuj kod] Apollo nie miał żony ani szczęścia w miłości. Boginie, nimfy i kobiety śmiertelne, które do niego wzdychały nigdy nie mogły zatrzymać go dłużej przy sobie. Te natomiast które darzył afektem, nie odpowiadały na jego zaloty. Apollo był zakochany w Dafne, córce Gai i Penejosa. Dziewczyna jednak odrzucała jego zaloty. Apollo postanowił zdobyć Dafne za wszelką cenę. Ścigał ją tak długo, aż dziewczyna straciła siły. Dziewczyna poprosiła wtedy ojca – boga rzeki – o pomoc. Penejos spełnił prośbę córki. Dafne zmieniła się w krzak wawrzynu szlachetnego. Apollo załamał się po metamorfozie swej wybranki. Z gałęzi drzewa uplótł wieniec, który odtąd ozdabiał jego głowę. Apollo zakochał się też w pięknej nimfie Kastalii, córce rzecznego boga Acheloosa i zabiegał o jej względy. Nimfa nie mogąc sobie poradzić z natarczywością zalotów Apollina rzuciła się do źródła bijącego ze skał Parnasu. Apollin uświęcił to miejsce, nazywając źródło jej imieniem. Woda z tego źródła zsyłała moc natchnienia na każdego, kto się jej napił. Na życzenie Apolla Artemida przebiła strzałą z łuku ukochaną Apollina Koronis, która zakochawszy się w śmiertelniku Ischysie wzgardziła miłością Apolla. Apollo na późnorzymskiej mozaice Synem Apollina i Koronis był Asklepios, mający władzę nad życiem (jego hipostazami były chtoniczne w swym charakterze: wąż i pies). Z muzą Kaliope miał synów Orfeusza i Linosa a z Talią Korybantów (boskich tancerzy). Z Kyrene miał syna Aristajosa, a z Ftyją - Dorosa. Hamadriada Dryope zrodziła mu syna Amfissosa - późniejszego założyciela miasta Ojta, w którym wzniósł świątynie ku czci Apolla, a kapłanką w niej została Dryope. Pewnego dnia Dryope zniknęła bez śladu, a obok posągu Apollina wyrosła topola. Kochanką Apollina była też Kreuza, córka ateńskiego króla Erechteusza (prześladowcy Heraklidów), która urodziła mu syna Iona – mitycznego protoplastę Jonów, ludu helleńskiego. Obawiając się gniewu ojca, Kreuza oddała synka na wychowanie Pytii. Był również zakochany w Hiacyncie i Kyparissosie. Miłość z Hiacyntem skończyła się fatalnie. Podczas rzutów dyskiem przypadkowy podmuch zniósł dysk, który zabił oblubieńca Apollina. Przypisy[edytuj | edytuj kod] pde pde

przewodnik muz w mitologii greckiej